Afstand doen van het oude en het nieuwe verwelkomen.
Ooit eens van mijn eerst verdiende loon kocht ik een super mooie groene granny fiets met roze tulpen op de spatschermen. Och wat was ik trots en ik fietste daarop alsof ik de hele wereld aan kon. Ik heb tussendoor nog een kleine tijd een brommer gehad, een echte Tomos. En dat was ook echt wel heel erg leuk.. maar aan mijn mooie groene fiets met roze tulpen kon zelfs deze Tomos niet tippen. Door weer en wind en door zon en regen.. altijd met een blij gezicht op mijn mooie fiets.
De laatste jaren werd ik wat blijer van mijn auto en vergat ik af en toe dat mijn fiets zelfs nog bestond. En als ik hem per ongeluk dan tegenkwam in de achtertuin dan dacht ik.. "och ja, jij bent er ook nog" en elke keer nam ik me weer voor om er toch vaker gebruik van te gaan maken. (nou, niet gelijk zo negatief denken, want ik ben er heus nog 2 keer, hooguit 3 keer mee op pad geweest, dat is een applaus waard hoor).
Ongeveer 2 jaar geleden leek het me voorzichtig wel leuk om een elektrische fiets te hebben.. maar mijn hart vond dat ik mijn mooie groene granny niet kon laten verroesten voor een gloednieuwe fiets, elektrisch wel te verstaan. (ben toch nog geen OMA!, doe even normaal klonk het dan berispend in mijn hoofd.)
Dus ruzie met mijn innerlijke tweeling die het niet eens met elkaar werden.
Mijn man vond ook dat als ik "ooit" een nieuwe fiets ging kopen dat het dan een elektrische moest zijn. En zat ook al af en toe te zoeken voor een leuk model (voor mijn lengte. 156 cm)
Maar hij vond ook dat dat nog veelste duur was en dat ik tot die tijd toch echt mijn Granny fiets niet moest gaan verwaarlozen. In de ochtend als ik wakker werd dan dacht ik, "goh, het zou vandaag een mooie dag zijn om op de fiets te gaan" maar bij die gedachte bleef het.
Ik kreeg een keer het idee om dat verwaarloosd oud geval nog even te testen of die überhaupt nog wel reed. Ja, dat deed die! maar van mijn billen was niks meer over.
Voortaan toch gewoon met de auto dacht ik..
Toen ik zwanger was wou ik graag weer fietsen. Man boos omdat dat helemaal niet veilig was met mijn complexe placenta. En ik in tranen (hormonen) dat dat niet veilig was op "die" fiets en dat ik daarom niet kon fietsen. Dat was gewoon "zijn" schuld. (onzin natuurlijk maar ja, zo werkte mijn zwangere brein op dat moment.)
November '22 hakten we de knoop door en vond mijn man een echte Zundapp fiets. "elektrisch".
Als ik dan toch graag een nieuwe fiets wou dan moest dat van een goed merk zijn en dit was het! Een Zundapp.
Ik stribbelde nog even tegen want de ene helft van mijn innerlijke tweeling vond dat ik mijn groene Granny niet los mocht laten maar de andere helft heeft haar weten te overtuigen en zo kwam het dat deze fiets besteld werd.
Goed dat Chloë zo vroeg wakker is in de ochtend want op de dag dat de Zundapp bezorgd werd lag ik nog lekker even op de bank om bij te komen van het vroege opstaan. 7.30 uur zag ik een vrachtwagen stoppen voor ons huis! Ik dacht nog "wat een gek om zo vroeg hier te parkeren.... " en ineens ging er een belletje rinkelen in mijn hoofd. Zou dit dan mijn nieuwe fiets zijn? zo vroeg in de ochtend?
Een klein mannetje met een mega grote doos kwam ons erf oplopen. "Hoi Ik heb hier een pakketje" Ik heb hem nog even laten sjouwen want hij moest dan wel achter thuis gezet worden. "geen probleem" zei deze kleine bezorger. echt een top service.
En zo kwam het, dat ik nu al een aantal keren op de fiets naar het werk ben gereden!
En trots dat ik ben.
Trots op mijn mooie nieuwe "elektrische" Zundapp fiets!
Liefs van Lizzie
Reactie plaatsen
Reacties